Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Sit sane ista voluptas. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Duo Reges: constructio interrete. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis.
Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Itaque ab his ordiamur.
Etenim si loca, si fana, si urbes, si gymnasia, si campum, si canes, si equos, si ludicra exercendi aut venandi consuetudine adamare solemus, quanto id in hominum consuetudine facilius fieri poterit et iustius?
Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Bork Quare attende, quaeso. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.
Utrum enim sit voluptas in iis rebus, quas primas secundum naturam esse diximus, necne sit ad id, quod agimus, nihil interest. Restat locus huic disputationi vel maxime necessarius de amicitia, quam, si voluptas summum sit bonum, affirmatis nullam omnino fore.